Omschrijving
Al gauw bleek dat de slijtage veel sneller ging dan verwacht. het kwaliteitsniveau ontwikkelde zich te traag, er waren te veel kritische productieomstandigheden bij de aanleg, de levensduur zou naar verwachting kleiner blijven dan bestaande technologie, en de met dit alles samenhangende kostprijs. Het bleek lastig vier plekken te vinden en de bijkomende meerkosten vrij te maken. De producent had ook veel problemen met het fabricageproces. Uiteraard kon bij de eerste toepassingen nog lang geen hoge snelheid van leggen worden gehaald. Essentie was van de innovatiewaarde was dat het heel snel uit te rollen moest zijn met goede kwaliteit. Het aanbrengen bleef bewerkelijk en de kwaliteit onvoldoende.
Uiteindelijk was het geheel aan problemen voor RWS de aanleiding om in 2007 te besluiten niet verder te investeren in de ontwikkeling van Rollpave. Het bleef te duur; er bleven technische problemen (steentjes gingen veel te snel los). Kortom, de kwaliteit was onvoldoende en de verwachting was dat men de technische problemen niet te boven zou komen met nog meer proefvakken.
Was deze innovatie nu mislukt? Sommigen zeggen: het wordt niet (algemeen) toegepast, dus het is mislukt. Ik zeg: Dit traject heeft nog wel wat opgeleverd. Ten eerste: in 2000 was dit voor de markt het allereerste signaal dat RWS bij kennelijk de tijdsduur van werkzaamheden dominant ging worden: de weg is voor de weggebruikers, niet voor d aannemers of de wegbeheerder. Ten tweede heeft de ontwikkeling van het fabricageproces er toe geleid dat fabrikanten zich wel moesten bekwamen in het maken van dunne lagen asfalt van hoge kwaliteit. Dit komt nu goed van pas bij de ontwikkeling van nieuwe asfaltconstructies met hoge geluidreducerende kwaliteit. Het bekendste voorbeeld is dubbellaags ZOAB ( of meerlaags ZOAB) waarin meerdere dunne lagen gecombineerd worden. Ten derde is het een goede illustratie dat de ontwikkeling (opschaling, validatie) van compleet nieuwe technieken gewoon tijd kost.